[Lamento] Keep Inside (Tokino x Konoe)

ข้อมูลเบื้องต้น

เสียงหัวเราะของโทคิโนะ รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ ความห่วงใยด้วยความจริงใจ
ผม... ไม่ได้รับจากใครอีกแล้วในชีวิตนี้
อยากจะเก็บความทรงจำนี้ไว้...ตราบนานเท่านาน...

เนื้อเรื่อง

" นายกับแมวตัวนั้น อยู่กันคนละที่แล้วนะ "

ไรพูดขึ้นด้วยเสียงกร้าว ผมสะอึก ได้แต่นิ่งเงียบ
ไรพูดถูก ถึงรู้ว่าต่อจากนี้ไปผมกับคนๆ นั้นจะอยู่กันคนละเส้นทางที่แตกต่าง
เส้นทางที่ไม่มีวันบรรจบกันได้อีก
แต่ผมก็ไม่อยากลืม... ไม่อยากลืมเพื่อนคนที่สำคัญที่สุดไป
ผมยังคงจำวันเวลาที่เรายังคงหัวเราะด้วยกันได้ดี
ก่อนที่เรื่องอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวผมจนเลวร้ายลง...





แฮ่ก...แฮ่ก...

เสียงหายใจระรัวดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้าที่วิ่งผ่านพงหญ้า
โคโนเอะแทบจะไม่หยุดวิ่งตลอดทาง เลยเวลาที่นัดโทคิโนะมาได้พักหนึ่งแล้ว
เขาเสียเวลาไปกับการทะเลาะกับแมวตัวอื่นที่มาหาเรื่องเขา
อีกทั้งได้เจออะไรแปลกๆ ในป่าจนทำให้ตัวเองจ้องนานไปหน่อย

วันนี้โทคิโนะบอกว่าจะมาที่หมู่บ้านคาโรนี่เพื่อมาช่วยพ่อค้าขาย
มันจึงไม่ค่อยน่าแปลกใจเท่าไหร่ที่โทคิโนะจะไปๆ มาๆ ระหว่างคาโรกับรันเซนเมืองใหญ่ที่อยู่ห่างออกไป
และทุกครั้งที่เจอ เขาก็มักจะมีเรื่องราวจากเมืองใหญ่มาเล่าให้โคโนเอะที่ไม่เคยแม้แต่จะเหยียบย่างออกจากหมู่บ้านคาโรฟังเสมอๆ
โคโนเอะที่มักออกห่างผู้คนกลับ กลับสนิทใจกับโทคิโนะได้
แม้แต่ตัวเองก็ยังแปลกใจ แต่...โทคิโนะก็ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจเวลาอยู่ใกล้


ไม่ช้านาน แมวสีครีมแกมน้ำตาลก็ถึงที่นัดด้วยอาการเหนื่อยหอบ
ที่นั่น แมวสีส้มกำลังยืนรอเขาด้วยหน้าตาเป็นกังวล
แต่เมื่อเห็นผู้มาเยือนค่อยๆ เดินออกมาจากใต้ความมืด
รอยยิ้มใสก็ปรากฎบนใบหน้าของเขาทันที

" โคโนเอะ "

โทคิโนะเรียกชื่อโคโนเอะอย่างร่าเริง
ร่างสูงวิ่งรี่เข้ามาหาโคโนเอะด้วยความดีใจ

" ดูเหมือนจะสบายดีนะโคโนเอะ "

เสียงของโทคิโนะแสดงออกถึงความดีใจโดยชัดเจน
นัยน์ตาสีน้ำตาลของโคโนเอะที่มองโทคิโนะค่อยๆ อ่อนลง
เขาแอบอมยิ้มในใจกับนิสัยของโทคิโนะเสียไม่ได้
ทุกอารมณ์ของโทคิโนะที่เขามี มักจะแสดงออกมาให้เห็นหมด
ผิดกับเขา... ที่กลับปิดกั้นอารมณ์ตัวเอง

โทคิโนะเงียบไปชั่วครู่
เขาผ่อนลมหายใจก่อนจะค่อยๆ เอ่ยถามโคโนเอะด้วยสีหน้ากังวล


" เกิดอะไรขึ้นหรอ... "

" เอ๊ะ? "

" ก็...ก่อนหน้าที่จะมานี่ "


โทคิโนะรู้หรอ...
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจนักว่าแมวสีส้มตรงหน้ารู้ได้ไง
แต่ความกังวลของโทคิโนะก็แสดงออกให้เห็นได้ชัดเจน
โคโนเอะถอนหายใจยาว

" ทะเลาะกับชินมาน่ะสิ "

" ทะเลาะงั้นหรอ " โทคิโนะโพล่งขึ้น

" อืม "

" โคโนเอะ... ชนะใช่ไหม "

" แน่อยู่แล้ว "


โคโนเอะตอบเสียงเรียบ หากแต่แมวตรงหน้ากลับแสดงสีหน้าหนักใจขึ้นกว่าเดิม

" แผลล่ะ... ไม่มีแผลหรอ "

ไม่ว่าเปล่าโทคิโนะกลับยกไม้ยกมือของโคโนเอะขึ้นมาสำรวจดู
โคโนเอะถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ ขึ้นมา

" ไม่มีหรอกน๊า อย่าเป็นห่วงไปหน่อยเลย "

" แต่ว่า... ถ้ามีแผลล่ะก็บอกนะ ฉันมียา "

" เข้าใจแล้ว "

เสียงหัวเราะเล็กๆ ของพวกเขาดังขึ้น
ระยะเวลาที่หมุนเวียนผ่านไปเรื่อยๆ โทคิโนะเล่าทุกอย่างเหมือนเปิดโลกให้โคโนเอะที่ไม่เคยออกไปไหน


ดึกสงัดแล้ว... ถึงเวลาที่โทคิโนะต้องกลับที่พักซะที
พรุ่งนี้เขามีงานต้องช่วยขายของพ่ออีก

" กลับได้นะ " โคโนเอะพูดขึ้นก่อนจะมองหน้าโทคิโนะ

คนตรงหน้าทำหน้ามุ่ยลงนิดๆ

" แค่เดินตรงไปเองไม่ใช่หรอ แล้ววันนี้จันทร์ก็สว่างด้วย "

โคโนเอะหัวเราะนิดๆ นานแล้วนะ...ที่ไม่ได้หัวเราะ
โทคิโนะที่ลุกขึ้นยืนค่อยล้วงบางอย่างออกจากกระเป๋าสะพายข้างคู่กาย
มันคือดอกไม้เล็กๆ สีแดงสดที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ

แมวขนส้มยิ้มก่อนจะยื่นให้เพื่อนสนิท
โคโนเอะทำหน้างง เขาหรี่ตามองดอกไม้เล็กๆ ในมือนั่น

" ตอนเดินทางมา เห็นขึ้นอยู่ข้างทางเลยเก็บมาให้น่ะ "

" หา? "

" โคโนเอะชอบไม่ใช่หรอ ดอกไม้นี่นะ "

" ม...ไม่ได้ชอบซักหน่อย "


โคโนเอะเลี่ยงตอบ แต่กลับถูกโทคิโนะยัดเหยียดดอกไม้เข้ามาในมือ


" ชอบก็บอกว่าชอบสิ "

โทคิโนะยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป
ร่างของโทคิโนะค่อยๆ เลือนหายไปในเงามืด
นั่นเป็น...ครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นโทคิโนะที่คาโร








เสียงหัวเราะของโทคิโนะ รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ ความห่วงใยด้วยความจริงใจ
ผม... ไม่ได้รับจากใครอีกแล้วในชีวิตนี้
อยากจะเก็บความทรงจำนี้ไว้...ตราบนานเท่านาน...




END



 โทคิโนะ             โคโนเอะ